Dnia 10.10.2022 roku odbyło się spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki działającego przy Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Kielcach. Uczestniczyło w nim 14 Pań.
Rozmawiałyśmy o książkach: „ Znachor” Michała Śmielaka: Akcja książki dzieje się w Sandomierzu, czyli rodzinnym mieście autora, tutaj się wychował, wykształcił i z tym miastem związał swoje losy. Ponieważ bardzo lubię Sandomierz, a także często czytam kryminały, postanowiłam przeczytać tę książkę. To pewnie miał być kryminał w stylu skandynawskim serwującym nam straszne okrucieństwa. Pomysł na zagadkę kryminalną jest może ciekawy, były momenty że chciałam dowiedzieć się „co dalej”? Niestety wszystkie ewentualne zalety nikną w języku spod PRL-owskiej budki z piwem. Wulgaryzmy zajmują 1/3 całej powieści , skojarzenia i dowcipy dotyczą wyłącznie dolnych części ciała. Mam wrażenie że są używane w celu uatrakcyjnienia książki. Powieść jest bardzo słaba, a poza tym lubię jasne intrygi i sprawiedliwe zakończenia. Rażą mnie również pogardliwe antyreligijne niby rozważania filozoficzno-etyczne. Uważam, że przeciwnika należy szanować a nie ubliżać Zdecydowanie nie polecam, nawet maniakalnym wielbicielom kryminałów.
Danuta Pak
Kolejną książką omawianą na spotkaniu była „ Miłość” Ignacego Karpowicza. Niestety ten opis nie do końca będzie recenzją, ponieważ nie doczytałam utworu do końca ( chociaż zastanawiam się, czy tak naprawdę można go nazwać powieścią). Jedni krytycy uważają, że tak, inni, że nie. Ja odbieram tę książkę jako opowieść o tożsamości. Dlatego przedstawiam moje odczucia przeczytawszy jej część. Męczył mnie i śmieszył przede wszystkim język, którym pisarz się posługiwał. Jaki był jego cel? Co autor chciał zyskać stosując taki sposób pisania? Dla mnie to- idąc śladem Karpowicza „ pomieszanie z poplątaniem”. Bo to ani gwara, ani używany do dziś język potoczny. Mnie zamiast pomóc w zrozumieniu treści- przeszkadza. A oto kilka tylko przykładów: „ Tabletki na psychiczne dolegliwości Anny zawsze stanowiły drażliwy subdżekt…”, „ przemoc wewnętrzna zwlokła ją z łóżka…”, „… przymilkła”, „…zarzucił cumę na ciało żony”, „ …pojawili się goście ze stolicy- lokomotywką przybyli, potem furmankę najęli, inni przybyli w nadkomplecie…”, „…nowy pan na Stokroci, wżeniony w Lilpopównę…”,”…wujenka Nastazja została przejazdem na dwa lata, aby doumrzeć w świetle świata, który znała. Wujenka zmarła gorącym latem i wonieć zaczęła wnet po wydaniu ostatniego tchnienia… - Do psów ja damy!...( czyli pochowano ją na psim cmentarzu.). „ Anna doglądnęła córek w łóżkach, nagrodziła na noc dobrym słowem i pozwoliła wieczornej modlitwy nie zmawiać, jeśli zmęczone emocjami.” Nie potrafię zlokalizować tego języka w konkretnej epoce lub miejscu, bo czyż arystokratka może myśleć i mówić takim językiem?
Bohaterowie pierwszej części to Jarosław Iwaszkiewicz oraz jego żona Anna- narratorka. To rozdział o skomplikowanych relacjach małżeńsko-osobistych pisarza, który był homoseksualistą ,oraz jego żony. Anna przedstawia życie emocjonalne męża, jego kochanka, styl ich życia, swoje emocje i swój stosunek do postawy męża, jego życia i postępowania. Akceptuje jego homoseksualizm, nazywa go „ miłością, która nie zna imienia”. Męczący był dla mnie nie tylko język, używanie słów potocznych, nie zawsze adekwatnych do sytuacji, wtrącanych często bez potrzeby i sensu. Nie rozumiałam sensu pisania o teatrze wiejskich „ dzieciątek”, wypowiadających kwestie, których na pewno nie rozumiały. Życie w rodzinie Iwaszkiewiczów przedstawione zostało jak przebywanie w innym magicznym wymiarze. Duchy z przeszłości: Jakub, były kochanek Ireny, ale i były kochanek Jarosława… . A w rzeczywistości- to brat jej męża. Na koniec-trudno mi oceniać całą książkę. Nie starałam się nawet o zrozumienie uczuć, odczuć i zachowań bohaterów „ Miłości”, ich wzajemnych relacji. Może zbyt szybko odłożyłam tę powieść, może powinnam wrócić do niej po jakimś czasie. Ale problem homoseksualizmu nie leży w sferze moich zainteresowań. Nie jestem osobą homofobiczną, nie potępiam osób o skłonnościach homoseksualnych. Każdy człowiek ma prawo do swoich poglądów, upodobań, skłonności. O ile nie krzywdzi innych osób.
Maria Jarońska
Trzecią, zresztą bardzo dobrą książką, którą omawialiśmy była pokaźna objętościowo saga Sary Gay Forden „ Dom Gucci”. Wciąga nas ona w swój niezwykły świat. W tajemniczy świat rodu Guccich. Jeśli ktoś ma ochotę pobyć z tą rodziną niech czyta tę księgę. Gucci, to handlowcy, producenci. Wobec klienta niezwykle uczciwi i uprzejmi. Towar mają najwyższej jakości, klientów obsługują wzorowo. Taka postawa może być przykładem do naśladowania w każdej innej dziedzinie życia. Jednak… marka Gucci kojarzona jest z rodzinnymi sporami, długimi procesami, oszustwami podatkowymi. W 1993 roku ta luksusowa marka znalazła się na skraju bankructwa, do czego przyczyniły się złe decyzje Maurizia Gucciego i jego zamiłowanie do ekstrawagancji. Dwa lata później Maurizio został zastrzelony w drodze do swojego biurowca. W 1998 roku jego byłą żonę, Patrizię Reggiani Martinelli, skazano na 29 lat więzienia za zorganizowanie morderstwa. Czy Patrizia zamordowała byłego męża, ponieważ jego wydatki wymknęły się spod kontroli? Czy zrobiła to z zazdrości, bo jej eks mąż zamierzał poślubić swoją kochankę-Paolę Franchi? A może w ogóle tego nie zrobiła? Historia tego rodu to historia blichtru, przepychu, intryg, powstania, bliskiego upadku i późniejszego odrodzenia się tej najważniejszej w naszych czasach modowej marki. Historia zaczęła się obiecująco, więc z ogromna ochotą zabrałam się za czytanie. Muszę jednak powiedzieć, że jest to książka długa i nużąca, czasami niestety nudna i zawiła. Dlatego osobom mniej cierpliwym polecam film, nakręcony w 2021roku , przez Ridleya Scotta z fantastyczną Lady Gagą, w roli głównej, a także Adamem Driverem, Alem Pacino, Salmą Hayek, czy Jeremym Ironsem Książka przedstawia historię włoskiej rodziny krawców, którzy talentem i ciężką pracą zbudowali jedną
z najbardziej rozpoznawanych marek modowych na świecie. I dlatego książka jest dla mnie bardziej dokumentem ( a nawet podręcznikiem do historii, naszpikowanym zbędnymi faktami i datami ) , a film świetną opowieścią, którą ogląda się z wielką przyjemnością. Przynajmniej ja tak to odbieram. Czy polecam książkę? I tak , i nie. Na pewno każdy kto po nią sięgnie odnajdzie interesujące dla siebie wątki. Bardziej polecałabym ją jednak dla koneserów i ludzi interesujących się modą.
Zofia Rak