W dniu 17 lutego 2020 r. odbyło się spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Tematem pierwszej dyskusji na spotkaniu była książka Jonathana Safrana Foera „Oto jestem”.
Powieść dzieje się współcześnie, problem z nagannym zachowaniem dziecka w szkole ujawnia kryzys w rodzinie. Niestety bohaterowie analizują go, rozstrząsają, nie próbują zmniejszać i likwidować. Nie potrafią być ze sobą gdy mija dobre, a zaczyna się to złe. Rodzina Blochów mieszka w Ameryce, gdzie jest preferowany bezpruderyjny ekshibicjonizm. Jako osobie z ubiegłego tysiąclecia bliżej mi do moralności wiktoriańskiej niż pozbawionej ograniczeń obyczajowości amerykańskiej. Trudno mi akceptować takie stwierdzenie „i w gronie znajomych żartowałby, jak bardzo lubi się z nim pieprzyć”. Nie wyobrażam sobie omawiania i żartowania przy stole imieninowym na tematy intymne wśród zgromadzonych gości. Liczne wulgaryzmy i brak jakiejkolwiek oględności bardzo mnie rażą. Trudne też jest zrozumienie życia codziennego, które toczy się również w świecie wirtualnym dla nas. Dla niektórych z nas to jeszcze nie ten poziom cywilizacyjny.
Przywykliśmy już do poprawności politycznej, zgodnie z nią Murzyna nazywa się Afroamerykaninem, Indianina pierwszą rasą, a Żyda - hebrajczykiem. Tymczasem 782 strony powieści napisane jest o Żydach. Akcja toczy się w diasporze żydowskiej i mimo różnych zagmatwanych losów bohaterów dla wszystkich występujących, naczelnym priorytetem to być dobrym Żydem, niezależnie od stopnia religijności czy wręcz ateizmu. Przyznaję, że takie podejście bardzo mnie ujęło, a najciekawszym fragmentem książki wydaje mi się mowa młodego rabina. W treści wszystkie święta, obyczaje, większość cytatów są wymieniane mimochodem, tak jakby autor był przekonany, że są one czytelnikowi znane. Wiele użytych nazw na pewno są obce przeciętnemu czytelnikowi. Książka, ta dość pokaźnych rozmiarów (782 strony), według mnie jest kierowana do osób świetnie znających kulturę żydowską. Książka trudna, specyficzna, nie dla każdego czytelnika. Czytało mi się ją ciężko, nie polecam.
Rozmawiałyśmy również o książce „Pasja według Hanki”, napisanej przez Annę Janko, pisarkę, poetkę, autorkę reportaży. W swojej książce autorka przedstawia losy bohaterki o imieniu Hanka, która wiedzie ustabilizowane życie u boku męża Pawła, ma dwoje dzieci i nagle na swojej drodze spotyka , tzw. „miłość życia”, Mateusza - Mata. Oboje są poetami, i jak pisze autorka „…nie genialnymi, takimi sobie, ale dla siebie nawzajem mogliśmy stworzyć liryczne raje!”. Bohaterka odsuwa się od męża, zaczyna prowadzić podwójne życie. Zauroczona miłością Mata godzi rolę kochanki z rolą żony i matki, bo jak pisze Anna Janko „...początek był jak lot ku słońcu, a potem nie dało się zatrzymać, trzeba było lecieć dalej, bo nie było już gwiazd”. Kiedy bohaterka przywołuje z pamięci Barbarę Niechcic z powieści „Noce i dnie”, wydaje się, że wie co w życiu jest ważne, bo jeśli są dzieci to jest i odpowiedzialność i obowiązek, a miłość z czasem przechodzi. Równocześnie stwierdza, że nie może tkwić w tym stanie, bo „...przecież rozwody są normalne”. W konsekwencji Hanka zaczyna odczuwać ciężar zdrady, czuje się jak kobieta, która „ciągnie” w dwie strony. Kilkakrotnie ucieka od Mata i wraca do niego. „Jakże to odrzucić, miłość to dar dla ludzi od Boga” - argumentuje główna bohaterka książki. Autorka, kreśląc losy bohaterki, skupia się głównie na przeżyciach miłosnych i dość szczegółowych opisach doznań erotycznych, do których dochodzi podczas spotkań łóżkowych z Matem, czy mężem Pawłem. W książce nie brakuje też retrospektywnych opisów wspomnień z dzieciństwa i wczesnej młodości Hanki, które również przepełnione są erotyką, np. „zabawy” z 5-letnim kolegą, sceny w lesie podczas obozu harcerskiego albo późniejsze spotkanie z napalonym studentem w tramwaju. Według mnie ciekawsze niż ludzka seksualność są zawarte w książce zmagania erotyczne z życia owadów, np. sceny kopulacji pluskw czy opisy harców muchówek. Ogólny poziom podnoszą cytaty z dzieł klasyków, np. Lechonia „Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną. Powiem Ci: śmierć i miłość, obydwie zarówno”. Przywołany jest też Zygmunt Freud, a nawet biblijna „Pieśń nad pieśniami”.
Książkę o Hance i jej perypetiach życiowych można zaliczyć do szeroko pojętej literatury kobiecej, choć nie jest to typowy romans. Autorka, opisując dokładnie erotyczne doznania usiłowała wspiąć się na literackie wyżyny i stworzyć własny rodzaj rejestru językowego, ale wydaje się, że w swych próbach poniosła porażkę.
Przygotowała Magdalena Michota.